Γυρίζουμε το ρολόι πίσω. 

Το 1972 έχει μπεί αρκετά συνοφρυωμένο από πλευράς καιρού αλλά και γενικότερης πολιτικής κατάστασης. Δικτατορία, αστυνομοκρατία, αυταρχικό, ανελεύθερο και γκρίζο πολιτικό σκηνικό.

Οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι την εποχή εκείνη, περνούσαν την μεταβατική τους περίοδο από ΣΕΚ σε ΟΣΕ, από ατμοκίνηση σε πλήρη δηζελοκίνηση, ενώ οι κανονισμοί ασφάλειας της κυκλοφορίας βελτιώνονταν σταδιακά και αργά, ύστερα από κτηθείσα πείρα από αιματηρά δυστυχήματα που λάμβαναν χώρα.

Η Κυριακή 16 Γενάρη 1972 ξημέρωσε γεμάτη παγωνιά.
Στο Θεσσαλικό κάμπο έπεφτε χιονόνερο από το πρωί. Ο κόσμος όμως ήταν ξαναμμένος με το επικείμενο ντέρμπυ του πρωταθλήματος που θα γινόταν το ίδιο απόγευμα στο στάδιο Καραισκάκη, μεταξύ των δύο αιωνίων αντιπάλων, του Ολυμπιακού, που ηγείτο ο μεγάλος Δεληκάρης και του Πανιωνίου.

Στο Μηχανοστάσιο Θεσσαλονίκης, δύο Πειραιώτες μηχανοδηγοί, κάθονται στα χειριστήρια της δηζελομηχανής τύπου Alco, το στολίδι των ελληνικών σιδηροδρόμων για εκείνη την εποχή, έτοιμοι να αναλάβουν υπηρεσία και να επιστρέψουν στην έδρα τους και τις οικογένειες τους στην Αθήνα. Αφού προσκολλώνται στη σύνθεση της φημισμένης υπερταχείας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΕΞΠΡΕΣ, που μόλις πριν λίγο είχε φτάσει ελαφρώς καθυστερημένη από το Μόναχο, εκκινούν αργά για το τελευταίο τους ταξίδι…

Το Amnizia Railfan Club, δημιούργησε ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ αναλύοντας τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατο 19 ανθρώπους, μέσα από συγκλονιστικές μαρτυρίες και αναπαραστάσεις που δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο «σκληρό» θεατή.